Omdat paardrijden niet altijd goed gaat...

Vorige zondag was het dus oefenjumping bij ons op de stal. Erg leuk initiatief en ideaal voor mij om Clatrice nogmaals te testen en wat ervaring te laten opdoen.

Spijtig genoeg is het dus niet gegaan hoe ik had gehoopt maar wel hoe ik had gevreesd. Zoals ik al eerder zei heeft Clatrice al eens de neiging om volledig te blokkeren en weigeren vooruit of achteruit te gaan en zeker niet over een sprong te willen. Vooral de laatste weken durft ze al wel eens zo'n streken uithalen, al deed ze dat in de zomer ook al eens als ze op wandeling moest maar toch iets te veel schrik had.

Om los te springen mochten we al de binnenpiste in. Clatrice loopt ontspannen de hoek om naar haar vertrouwde piste, maar eens dat ze binnen wist ze niet wat ze zag. Ze keek van het een naar het ander, Hekjes aan de kant, mensen in de cafetaria, hamburgers bakken in de verste hoek en natuurlijk de vertrouwde 'enge' hoek met balken waar ze in normale omstandigheden al eens moeilijk kan over doen. Telkens als ze iets nieuws zag verstijfde ze en na een paar seconden besloot ze dan maar wild achteruit te lopen om te kunnen ontsnappen.

Zo makkelijk gaat dat dus niet... Na wat strubbelingen (benen, zweep, aanmoedigingen) ging ze dan toch met veel angst in haar ogen achter een ander paard aan. Na een paar minuten lukt het mij wel min of meer rond te draven in de piste, al zijn bepaalde hoeken echt nog wel een no-go. Dan losspringen, en zelfs al staat het nog geen 20cm hoog, toch is ze met geen stokken over de sprong te krijgen. Zelfs achter een ander paard lukt het niet... Alle hoop op een geslaagde jumping zakt in mijn nieuwe rijlaarzen.

Na 5 minuten discussie over wie de baas is besluit ze dan toch maar te springen. Na een paar sprongetjes lukt het mij ook een klein oxertje te nemen. Genoeg opgewarmd, terug naar buiten.

Eens buiten ontploft ze helemaal, al die spanning moest weg en dat doet ze door wild rond te springen en weg te crossen in galop. Even stappen om de spanning te laten wegnemen en dan lukt het mij toch weer op een betere manier rond te draven en galopperen. Net voor ik binnen moet buiten nog een paar keer een sprongetje kunnen nemen. Maar met weinig overtuiging.

Eens opnieuw in de piste durfde ze weer nergens meer naar toe. Met de hulp van Lisa gaat ze aan de hand toch naar het achterste gedeelte van de piste en zeer argwanend vertrekken we dan en starten we het parcour.

De eerste sprong nemen we in een klein drafje, de tweede ook (al was het toch even scheef weglopen van de monsterhekjes aan de kant). Het staat naar 50 cm dus dat kan het probleem niet zijn. Met toch al iets meer moed en in een klein gallopje gaan we dan rechtdoor naar de oxer in de hoek van het hamburgerkraam. En neen, daar stopt ze dan. Benen, zweep, opnieuw aanrijden, en opnieuw aanrijden, en balk op de grond, ... Niets werkt... Uit puur miserie dan maar de sprong overgeslagen en verder gereden. Twee mooie sprongetjes kunnen nemen (weg van alle enge dingen) maar nog steeds rijden we met de handrem volledig opgetrokken en stopt ze scheef weg op de volgende sprong.

Daar stonden we dan...

Zo gingen we verder het parcour rond. Paar sprongetjes de balk op de grond gelegd zodat ze echt geen excuus heeft om niet te springen, maar zelfs dan wil ze vaak niet. Als de helper aan de andere kant van de sprong ging staan durfde ze er wel achteraan. Volgende keer dus iemand zoeken die voor wil lopen als lokaas? Min of meer goed kunnen eindigen en toch het hele parcour rond gereden (met uitzondering van de paar overgeslagen sprongen) met nog een paar sprongetjes erbij, zelfs over de monstersprong (sprong 3 bij het hamburgerkraam - zie foto) konden we toch nog nemen.

Hieronder het filmpje, al is het niet bepaald entertaining of leuk om te zien, maar niet te min moeten de moeilijke momenten ook eens getoond worden. Zelfs de cameravrouw van dienst was halverwege opgehouden met filmen... :)

Best vermoeiend zo een parcour proberen rond rijden. Eens terug buiten nogmaals goed aangepakt en een aantal sprongen kunnen nemen (70 cm, rechte, oxer). Ze was nog steeds over haar toeren maar buiten luisterde ze tenminste nog een beetje.

Vanaf nu krijgt ze geen ruimte meer voor interpretatie. Als ik iets vraag is het luisteren, als ze bang heeft  mag ze dat tonen, maar zo volledig niets aantrekken van wat ik op haar rug aan het doen ben kan niet. Ze heeft een sterk karakter en als ik ze overtuigd krijg naar mij te luisteren ook in de intimiderende momenten dan kunnen we nog ver raken, maar eerst nog even wat discussiëren denk ik.

Clatrice is blijkbaar een kruising...

De dag erna ook gaan rijden en het begon al voor we nog maar de piste in waren. Ook in de piste wat rodeo moeten rijden maar haar toch kunnen overtuigen om op het einde proper voorbij de monsterhekjes in de hoek te lopen. Nu woensdag tijdens de dressuurles hetzelfde, maar deze keer ging het iets sneller de betere kant op. Elke dag een stapje vooruit. De komende weken proberen een paar keer alleen gaan wandelen (als het weer het toelaat), dat is een ideaal moment om aan haar koppigheid te werken.

Dat ik Hasta niet meer perfecte manieren kan leren heb ik al lang aanvaard. Ook met haar dominant karakter heb ik mijn handen vol. Clatrice is altijd al braaf geweest, maar moet nu toch even verduidelijken wie nu eigenlijk haar eten en stal betaalt :)

De dag voor de jumping in de ochtend gaan trainen.